نگاهها به ایران جلب شده است

• 
• 

مینا احدی:

انترناسیونال ۵۳۳

اين روزها نگاهها به ايران جلب شده است. اين بار نه بدليل پروژه هسته اي جمهوري اسلامي و نشست هاي گاه و بيگاه با مقامات اتحاديه اروپا وغيره. اين بار نگاهها بسوي ايران جلب شده چرا که جامعه ايران و مردم در اين کشور دارند، با زحمت و مشقت فراوان و در عین حال با همبستگی و با صدای بلند به اعدام و به قتل و جنايت بيشرمانه جمهوري اسلامي ايران، که متاسفانه در اين کشور امري روزمره و عيان و علني است، با تمام وجود و با قلبهايشان "نه" ميگويند.
اين بار مردم دنيا هم نظاره گر نيستند، بلکه به کمک و ياري اين مردم آمده اند. شايد اغراق نباشد اگر بگوييم يکبار، دنيا بپا خاست و بما کمک کرد تا سنگسار را در ايران با وجود ادامه حکومت اسلامي، عملا به بن بست بکشانيم. سخن از کمپين نجات سکينه محمدي آشتياني است. کمپيني که دنيا را تکان داد و توجه ها و نگاهها را بسوي سياه چالهايي جلب کرد که زنان و مردان زيادي در آنجا منتظر تکه تکه شدن توسط فاشيستهاي اسلامي بودند. با کمپين نجات سکينه، سنگسار بطور دو فاکتو در ايران ممنوع شد. به همت و به نيروي مردم ايران و جهان. اين بار سخن از کمپين نجات ريحانه جباري است. اين کمپين براي پایان دادن به قتل عمد دولتي در ايران است.

تاکنون حدود ۱۵۰ هزار نفر از سراسر جهان طومار نه به اعدام ريحانه را امضا کرده اند. کشوري نيست که چند نفر از ساکنين آن اين طومار را امضا نکرده باشند. و مردم ايران خود با وجود خفقان و فيلتر شدن اينترنت و بستن راههاي نفس کشيدن ، باز هم امضا ميکنند و اعتراض و صداي خود را بلند کرده اند.
اين کمپين در داخل ايران با نامه هاي شخصيت هاي سرشناس، با دخالت و حضور فعال هنرمندان و ورزشکاران و افراد سرشناس و مطرح در جامعه پيش ميرود. اين کمپين توجه و سوال ميليونها زن و دختر را جلب کرده است که چرا بايد يک دختر جوان که در مقابل تعرض و قصد تجاوز يک مرد از خود دفاع کرده، در سلول مرگ جمهوري اسلامي بیافتد و با اعدام پاسخش را بدهند، تکليف زنان در اين جامعه چيست. اين سوال را بارها در رسانه ها و مدياي اجتماعي مي بينيم. اگر تن به تجاوز دهيم سنگسار ميشويم و اگر مقاومت کنيم اعدام، اين قوانين و اين سيستم تکليف ما را روشن کند. بهمين دليل زنان يکي از مهمترين مدافعين اين کمپين هستند.
اين کمپين نور افکني است به سيستم قضايي جمهوري اسلامي ايران، دادگاههايي که اسناد را از بين ميبرند، دادگاههاي که با شکنجه اقرار ميگيرند و قبل از بررسي وقايع حکم را صادر ميکنند. دادگاههایي که هیچ قانونی نمی شناسند، دستگاههاي جنايت و سرکوب و ظلم غير قابل تصورعليه شهروندان.

در خارج از ايران امضای بيش از ۶۰ هنرمند و فراخوان آنها به لغو حکم اعدام ريحانه، برگزاري ميتينگهاي اعتراضي در شهرهاي تورنتو، استکهلم، يوتبوري، مالمو، فرانکفورت، کيل. هامبورگ، واشنگتن، خورنينگن، اسلو و شهرهاي ديگر و حمايت فعالانه مدياي اجتماعي از اين حرکت توانست سد سکوت مدياي رسمي را بشکند و کم کم موضوع ريحانه ميرود که موضوعي بين المللي بشود.
اين کمپين که از طرف نازنين افشين جم، شبنم اسداللهي، شادي پاوه و من، مينا احدي، فراخوان داده شد و با همياري فعالانه شيوا محبوبي، مهوش علاسوندي و بنفشه زند و افشين افشين جم به پيش ميرود، توانسته است به يک موضوع مهم سياسي در ايران تبديل شود.
احمد شهيد نماينده ويژه سازمان در امور ايران، بيانيه داده و خواهان بررسي مجدد پرونده ميشود، عفو بين الملل بيانيه داده و اتحاديه اروپا رسما به جمهوري اسلامي ايران اعتراض کرده و از آنان ميخواهد ريحانه را اعدام نکنند.
در ميانه اين کمپين و در حاليکه بحث در مورد اعدامها در ايران يک موضوع مهم سياسي است، روز چهارشنبه ۱۶ آوريل در ايران يک واقعه مهم عليه اعدام اتفاق مي افتد. مادري قاتل و يا متهم به قتل فرزندش را مي بخشد. او در ابتدا در صحنه اعدام در حاليکه همه چيز را رژيم و مزدورانش آماده کرده اند، در حاليکه امام جمعه شهرستان نور در محل است، در حاليکه جلادان قسي القلب، نمايندگان حکومت اسلامي براي به سرانجام رساندن يک قتل و جنايت دولتي و رفتن دنبال بقيه کارهايشان در محل جمع شده اند، يک واقعه بسيار مهم اتفاق مي افتد. مادر مقتول بالاي يک صندلي ديگر ميرود تا هم قد محکوم شود که روي يک صندلي ديگر است و طناب دار بر گردانش آويزان است، او يک سيلي به گوش متهم ميزند و ميکروفون را در دست گرفته و سخنراني ميکند و ميگويد مي بخشم، سپس طناب را از گردن بلال پسر جوان ۲۱ ساله که قرار بود لحظاتي بعد به قتل برسد، باز ميکند. مردم در محل هلهله ميکنند و سوت ميزنند و فرياد خوشحالي سر ميدهند و بدين ترتيب روز چهارشنبه ۱۶ آوريل در يک شهرستان کوچک توسط يک مادر، يک جواب محکم به قصاص و قانون مجازات اسلامي داده ميشود.
مادر مقتول و مادر متهم به قتل همديگر را بغل ميکنند مادر پسري که بايد اعدام ميشد، کبرا، پاي مادر عبدالله، مريم را ميبوسد و يک شهر به همراه اينها اشک ميريزد. حاضرين ميگويند دريا طوفاني بود، هوا سرد و نيمه تاريک بود و همه چيز يک لحظه از حرکت باز ايستاد. سپس مردم با شادي و هلهله و کف زدن، بسوي مزار عبدالله ميروند و اين دو خانواده باهم به او اداي احترام ميکنند. دريا آرام است و خورشيد به ما لبخند ميزند....

اين يک واقعه تاريخي و يک اتفاق مهم در مبارزه عليه اعدام بود.
مريم مادر عبدالله که اين حرکت تاريخي را انجام داد، اکنون به يک شخصيت معروف در دنيا تبديل شده است. عکس او و عکس اين واقعه تکان دهنده که طناب دار از گردن قاتل فرزندش باز ميکند در صفحه اول نشريه گاردين چاپ شد و رسانه هاي متعدد بين المللي در اين مورد نوشتند.
ما سالها است عليه اعدام مبارزه ميکنيم. ما سالها است اعلام کرده ايم اعدام قتل عمد است و هدفش ايجاد وحشت در جامعه است. اعدام در ملا عام ميخواهد نشان دهد، جان و زندگي شما در دستهاي حکومت اسلامي و امام جمعه و خامنه اي و روحاني و خاتمي و رفسنجاني و اين اراذل و اوباش اسلامي است. اعدام ميخواهد نشان دهد دست از پا خطا کنيد، پايتان روي صندلي چوبي اعدام قرار ميگيرد.
عليه اعدام بسيار مبارزه شده، مردم بپا خاسته و بارها عليه اعدام حرف زده و ميتينگ و تظاهرات انجام داده اند و رژيم اسلامي را زير فشارهاي خرد کننده گذاشته اند.
ما هنوز نتوانسته ايم ريحانه را نجات دهيم، حکم اعدام او هنوز لغو نشده و ما هنوز صدها نفر در زندانهاي حکومت اسلامي داريم که محکوم به مرگ هستند. براي نجات جان همه آنها بايد بپا خيزيم و تکليف را با مجازات اعدام وقصاص جمهوري اسلامي يکسره کنيم.

اين بار يک کمپين جهاني در دنيا و يک حرکت فوق العاده زيبا در محل اجراي حکم اعدام، به حکومت اسلامي ايران کارت قرمز بزرگي را نشان داد. اين حکومت با اعدام زنده است و با اين حرکت مردم به او گفتند که ديگرنميگذاريم راحت بکشيد و بچاپيد. ما نميگذاريم بکشيد تا زنده بمانيد. ما حکومت شما را، حکومت اعدام و جنايت و وحشيگري وبيرحمي را به گور خواهيم سپرد و اين يکي از مهمترين نبردهاي ما با اين حکومت است، نه به اعدام سوت پايان حکومت اسلامي است .
زنده باد جنبش عليه اعدام