اعتراض عریان مریم نمازی و علیا المهدی و آمنه تایلر و عده دیگری از زنان جسور آزدیخواه از کشورهای اسلامزده در روز ۸ مارس با عکس العملهای متفاوتی روبرو شده است: از یکسو موجی از تایید و حمایت و ابراز همبستگی و از سوی دیگر سدی از ابراز تردید و دودلی و مقاومت و مخالفت ها حتی از جانب افراد و فعالینی که خود را مخالف اسلام سیاسی و مدافع حقوق زنان مینامند.
این صفبندی کاملا قابل انتظار است. هر حرکت پیشرو٬ آوانگارد و سنت شکنی٬ همین قطبندی را در جامعه موجب میشود و یکی از نتایج مثبت و دستاوردهایش همین است. زمانی، صد و شصت سال قبل، طاهره قرةالعین با برداشتن روبنده این نقش تابو شکنانه را ایفا میکرد و امروز مریمها و علیاها در پیشاپیش این صف قرار گرفته اند. طاهره با پرچم بهائیگری به جنگ سنتهای پوسیده مذهبی رفت و مریم با پرچم کمونیسم و اته ئیسم. طاهره اولین زنی است که در تاریخ معاصر بعنوان مفسد فیالارض اعدام میشود.
امروز هم علیاها و آمنه ها با همین اتهام و تهدید از جانب دولتها و نیروهای اسلامی مواجه اند.
اما طاهرههای امروز قربانیان دست و پا بسته اسلامیون نیستند! اعتراض عریان مریم ها و علیاها مبارزهای است نه تنها علیه بیحقوقی زن بلکه علیه مجازات اعدام، علیه انگ ارتداد و مفسد فیالارض، علیه کل قوانین و نیروها و دولتهای اسلامی!
مریم نمازی، با اعتراض عریانش در پاریس، اکس مسلم و کمیته بینالمللی علیه اعدام و کمپین یک قانون برای همه علیه دادگاههای شریعه در انگلیس را نیز نمایندگی میکرد! این نبرد معینی است از یک جنگ همه جانبه علیه مذهب و مردسارلاری٬ شوونیسم و اخلاقیات و ارزشها و سنن کپک زده و جان سخت و پاسفت کرده در طی قرون و اعصار. اما بقول مارکس "هر آنچه سخت و استوار است دود میشود و به هوا میرود"! تنها باید چشم ها را باز کرد و این واقعیت را دید.
اگر طاهره قرةالعین از تاریخ معاصر خود فرسنگها جلوتر بود، مخالفین اعتراض عریان از تاریخ معاصر خودشان فرسنگها عقب ترند!*
حمید تقوائی
مندرج در ژورنال پنجشنبه ۲۲ اسفند ۹۲- ۱۳ مارس ۲۰۱۴
از بلاگ ژورنال دیدن كنید:
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر